Του δρόμου

-Προσπαθείς να θυμηθείς και να καταγράψεις διαλόγους, που το μόνο που έχει μείνει απ αυτούς πλέον είναι μια απροσδιόριστη ευχαρίστηση.Τους εικονοποίησες απ την στιγμή της γέννησης τους πίσω απο παύλες που τώρα αναπόφευκτα μένουν κενές.Ίσως εν τέλει να 'ναι καλύτερο να μην επιμένεις να αναζωπυρώνεις στη μνήμη ηδονές.Ίσως καλύτερα ν'αδημονείς ,σχεδόν σίγουρος, πως θα ξανάρθουν.Αβίαστα.


-Tέτοιες ώρες όλοι μοιάζουμε να μαστε φτιαγμένοι απ' την ίδια βιβλική λάσπη,γεμάτοι απο τα αιώνια αναπάντητα ερωτήματα.Όλοι ίδιοι κι όλοι προγραμματισμένοι σε διαφορετική ζώνη ώρας.Ασυγχρόνιστοι μα γοητευτικοί.


-Τις μεγάλες ώρες επιστέφεις εδώ και ακουμπάς τις καχεκτικές σου εικόνες και λέξεις ημερών.Και κάθε επόμενο πρωί τις βλέπεις περιττές, ανόητες, κατάπτιστες.Μέχρι τη μέρα που σε κοιτούν τόσο ξεδιάντροπα που βλέπεις στο καθρέφτισμα τους,τον αλαζόνα εαυτό σου να σε περιγελά.Δεν μπορείς πια να τις αρνηθείς, να τις αποποιηθείς.Είναι καιρός γι αναγνώριση και στοργή.Από σένα και για σένα.


-Γέμισες τις παύλες.Ικανοποιημένος απο την αποτυχία σου να θυμηθείς, βάζεις τελεία, κλείνεις τα μάτια και περιμένεις την επαύριο.