behind closed doors

-Παγιδεύτηκες?
-Μέρες τώρα.
-Δεν μ' είχες δεί?                                                                                            
-Ακόμη προσπαθώ.
-Στο βάθος μετά τους διαδρόμους.Θα την δείς.
-Έξοδος κινδύνου?
-Αυτό δεν θές?
-Αρκεί ως τώρα.Θα μείνω λίγο ακόμα.
-Να περιμένω?
-Αν έχεις μνήμη.
-Εξαρτάται από σένα.Φοβάσαι πάλι?
-Δεν ξέρω.
-Κοίτα με.
-Είναι ανάγκη σήμερα?
-Το κανες ήδη.
-Πρέπει να φύγω.
-Σε περιμένω.
-Προσπαθώ, το ξέρεις.
-Με λησμονείς.
-Θα επιστρέψω.Πρόσεχέ με.

break

Μέσα σ ένα βράδυ τα βλέπεις όλα αλλαγμένα. Εκεί μπροστά σου να διαδραματίζονται όλα όσα υποπτεύθηκες μια στιγμή και ξέχασες την επόμενη.Συζητήσεις παράλληλες και αγωνίες ξένες. Εκείνες τις βραδινές ώρες στρογγυλοκάθομαι σαν θεατής αναπαυτικά και παρακολουθώ την τελευταία πράξη της καθημερινότητας μου. Μια κομμένη σκηνή που αρνήθηκα επαναλλειμένως να δω.
Ποιό πάθος σου μένει να προσπαθήσεις?
Ποιές μέρες να θυμάσαι?
Κάνεις πως ξεχνάς, κλείνεις τις πόρτες και συνεχίζεις την πομπίνα από κει που σταμάτησες για διάλειμμα.
Έχεις άλλη μια ώρα μπροστά σου.Παίξε.

Του δρόμου

-Προσπαθείς να θυμηθείς και να καταγράψεις διαλόγους, που το μόνο που έχει μείνει απ αυτούς πλέον είναι μια απροσδιόριστη ευχαρίστηση.Τους εικονοποίησες απ την στιγμή της γέννησης τους πίσω απο παύλες που τώρα αναπόφευκτα μένουν κενές.Ίσως εν τέλει να 'ναι καλύτερο να μην επιμένεις να αναζωπυρώνεις στη μνήμη ηδονές.Ίσως καλύτερα ν'αδημονείς ,σχεδόν σίγουρος, πως θα ξανάρθουν.Αβίαστα.


-Tέτοιες ώρες όλοι μοιάζουμε να μαστε φτιαγμένοι απ' την ίδια βιβλική λάσπη,γεμάτοι απο τα αιώνια αναπάντητα ερωτήματα.Όλοι ίδιοι κι όλοι προγραμματισμένοι σε διαφορετική ζώνη ώρας.Ασυγχρόνιστοι μα γοητευτικοί.


-Τις μεγάλες ώρες επιστέφεις εδώ και ακουμπάς τις καχεκτικές σου εικόνες και λέξεις ημερών.Και κάθε επόμενο πρωί τις βλέπεις περιττές, ανόητες, κατάπτιστες.Μέχρι τη μέρα που σε κοιτούν τόσο ξεδιάντροπα που βλέπεις στο καθρέφτισμα τους,τον αλαζόνα εαυτό σου να σε περιγελά.Δεν μπορείς πια να τις αρνηθείς, να τις αποποιηθείς.Είναι καιρός γι αναγνώριση και στοργή.Από σένα και για σένα.


-Γέμισες τις παύλες.Ικανοποιημένος απο την αποτυχία σου να θυμηθείς, βάζεις τελεία, κλείνεις τα μάτια και περιμένεις την επαύριο.

Βραδινά αγκαλιάσματα φίλων, εραστών, γονιών.

Σε πλατείες, κρεβάτια, κατώφλια, διαδρόμους.

Όλα τους λυτρωτικά και οικεία.

you shot me down

first day of my June

Αιώνιες, ασταμάτητες εμμονές για κλειστά φύλλα ντουλαπών και κενά πάνω απ' τις προτάσεις.

Μέρες γεμάτες ανθρώπους και συζητήσεις που αναρωτιέσαι αν θα χεις την πολυτέλεια να ζείς σε κάμποσο καιρό.

 Άγχος αδικαιολόγητο που είσαι βέβαιος οτι θα υπομένεις για μερικά ακόμα χρόνια. Λίγο μετά τ' αγχολυτικά και λίγο πρίν τα τελευταία συμπτώματα κλιμακτηρίου.

Κόμματα ανάμεσα σε δεκάδες λέξεις ή κοφτές προτάσεις, ανάλογα με το βαρομετρικό της ατμόσφαιρας και το πλευρό που σε παράτησε ο Μορφέας το πρώι.

Δεύτερο ενικό γιατί ακόμα δεν είναι σίγουρο αν εγώ είμαι εσύ ή εσύ εγώ.